غار ایوب شهر بابک

اصلی‌ترین مشخصه غار ایوب دهانه بسیار بزرگ با ٦٠ متر طول و ٨٠ متر ارتفاع است که بزرگترین دهانه غار در ایران به شمار می رود.

غار ایوب شهر بابک به سبب پدید آمدنش در یک منطقه با کانی​های آتش فشانی فاقد هر نوع غارسنگ است. اما به جبران این کمبود، فرسایش بر سطح صخره​های اطراف غار چنان عمل کرده که زیباترین نقش​های فرسایشی را روی دیواره​ها پدید آورده است. دیگر ویژگی غار برخورداری از وسیع​ترین دهانه و بلندترین سقف در بین غارهای شناخته شده ایران است. از دیگر ویژگی​های آن تراوش یک ماده آلی است که به آن مومیایی گفته می​شود. این ماده در سقف و بعضی از دیوارهای غار دیده می​شود و مانند چکنده از سقف آویزان است. در روزگار باستان این ماده ارزنده مانند طلا در مالکیت انحصاری شاهان بوده و از آن برای بهبود شکستگی استخوان​ها و بعضی دیگر از درمان​ها استفاده می​کرده​اند.

دهانه غار ایوب شهر بابک به شکل نیمه بیضی به قطر 80 متر و ارتفاع 60 متر است. فاصله دهانه غار تا انتهای آن، که جای پایی کنده شده در سنگ قرار دارد، حدود 200 متر است. کف غار با شیبی حدود 60 درجه به سوی بالا به انتها می​رسد. درون غار و در سمت راست به فاصله 100 متر از دهانه چشمه آب گوارایی قرار دارد که اهالی دهج، روی آن را بسته و آب را با لوله به بیرون غار و یک انبار هدایت کرده​اند. به باور اهالی دهج، ایوب پیغمبر، که از بیماری مهلک پوستی رنج می​برد، همین که آب داخل غار را یافت و در آن آبتنی کرد درمان شد و به همین سبب مردم دهج به علت سفر ایوب به آن غار، نام آن حضرت را بر غار نهاده​اند.