آرامگاه شیخ احمد غزالی

مجدالدین ابوالفتوح احمد بن محمد بن محمد الطوسی الغزالی ملقب به سلطان طریقت، از صوفیان بزرگ قرن ششم هجری قمری و برادر کوچک‌تر ابوحامد امام محمد غزالی است.

آرامگاه شیخ احمد در طول تاریخ دچار فراز و فرودهای بسیار شده است. ابتدا مکان اصلی آرامگاه ایشان در جوار زیارتگاه امامزاده حسین (فرزند امام رضا(ع)) قرار داشت که توسط شاه عباس در جهت سیاست‌های مبارزه با اهل سنت و ترویج تشیع، ویران شد و بقایای جسد ایشان توسط مریدان صوفی به محل فعلی مسجد انتقال یافت و با نام امامزاده احمد خوانده شد. در دوران محمدعلی شاه قاجار مجدداً این مکان تخریب شد. در سال 1328 هجری قمری بر ویرانه‌های این آرامگاه مسجدی به نام احمدیه توسط مجدالاسلام حاج ابوتراب حسینی ساخته شد و مزار او در زیرزمینی کوچک در زیر مسجد تعبیه شد. تا چند سال اخیر این مکان تحت اداره مشترک سازمان میراث فرهنگی و هیئت امنای مسجد بود اما از آن جهت که این مکان مکرراً از جانب صوفیان مورد زیارت قرار می‌گرفت و مسجد نیز محل دائمی برگزاری مراسم مذهبی بود، میان اهل شریعت و طریفت درگیری‌هایی پیش آمد که در نهایت به دستور امام جمعه قزوین و ارگان‌های امنیتی این زیرزمین تعطیل شد و سنگ قبر و لوح و کتیبه آن جابجا شد.

این اثر در تاریخ ۲۷ آذر ۱۳۷۵ با شمارهٔ ثبت ۱۷۹۰ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

در کنار مزار شیخ احمد کتیبه دیگری نیز وجود داشت که اشاره به محل دفن سلطان سید محمد ولی در سنه 1035 هجری قمری بر آن حک شده بود. ورودی مسجد قوس دار و دارای دری آهنی و مزین به کاشی کاری است. درب ورودی به دو راه تبدیل می شود که سمت چپ با چند پله پایین رفته و به حیاط می رسد که از صحن مسجد پایین تر است و راه مسقف سمت چپ که نیم دایره دور حیاط می چرخد به صحن مسجد می رسد. در سمت شمالی حیاط , آرامگاه , و در کنار آن انبار , و در سمت غربی آن وضوخانه و سرویس بهداشتی و در ضلع جنوبی سردابی دیگر قرار دارد. ارسی ها , نورگیرهای مشبک و طاق های تزیینی مسجد دارای کاشی کاریهای زیبایی به سبک دوره قاجار است.

دانشنامهٔ تاریخ معماری ایران‌شهر - سازمان میراث فرهنگی و گردشگری ایران - خبرگزاری ویستا