صخره های اندج

یکی از مناطق دیدنی روستای گردشگری اندج، خِرسه گِلو (Kherse Gelu) است. این منطقه در قسمت جنوب شرقی اندج و در مجاورت زمینهای موسوم به نَرابان (Naraban) قرار دارد و برای رسیدن به آن باید از اندج ‎رود عبور کرد.منطقه خِرسه گِلو به دلیل احاطه شدن توسط صخرههای بلند و وجود شکافها و غارهای فراوان در دل این صخره ها پتانسیل فوق العاده ای برای مطالعات زمین شناسی و البته ورزشهای مفرحی چون کوهنوردی و سنگنوردی دارد.

از نظر موقعيت جغرافيايي و شرايط زست محيطي صخره ها و دره های موجود در اندج به نظر می رسد این منطقه درگذشته محل سکونت انسان بوده است. وجود حيوانات وحشي قابل شکار ازجمله کل، بزوخوک هاي وحشي احتمال زيست انسان را دراين منطقه بيشتر مي کند.

آب و هوای مساعد، رویش انواع رستنیهای خودرو، گیاهان دارویی گاوزبان، شنگ، شیرینبیان، غازایاقی، کنگر، آویشن، ریواس، بومادران، گون، روناس و نیز انواع گلهای وحشی، زیبایی طبیعت روستای اندج را چند برابر کرده است. اين منطقه به لحاظ قابليت هاي زيست محيطي، وجودغارهاي طبيعي و نوع بافت کوه هاي آن، هميشه براي سکونت انسان مناسب بوده است.

این روستا از شمال به کوه پسوشته، از شرق و شمال شرق به کوه ستو و دره تارو، ازشمال و شمال غربی به کوه دیمیان (میدان) و دره چاکان و از جنوب شرقی به کوه قلعهچای محدود میشود.در سه جهت شمال، جنوب و شرق روستا زمینهای مزروعی گسترش یافته است و رودخانه اندج نیز از غرب روستا میگذرد. میانگین ارتفاع روستا از سطح دریا 1590 متر است و آب وهوایی سرد و نیمه خشک دارد. میزان بارندگی سالانه روستا 329 میلیمتر گزارش شده است.

رسیدن به مناطق بکر آن مستلزم همراه داشتن تجهیزات ویژه سنگنوردی است.

در قسمتهای بالایی این منطقه (جایی که کمتر دست بشر به آن میرسد) پرندگانی چون جغد و کبوتر چاهی با خیالی آسوده زندگی می کنند. اراضی روستای کنونی اندج از ییلاقات و مراتع حشمداران و رمهگردانان نواحی الموت و قزوین بوده و طی دو قرن اخیر به روستا تبدیل شده است. در دره اندج رود آثار یک آبادی به نام فرندج یا پرندج دیده میشود و در حوالی آن بر بالای کوه بقایای دژ ویرانی وجود دارد که با سنگ وگچ ساخته شده و به نظر میرسد که از قدمتی طولانی برخوردار است.